“İçtihat Metni”
MAHKEMESİ :FİKRİ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ
TÜRK MİLLETİ ADINA
Taraflar arasında görülen davada … 3. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 02/07/2015 gün ve 2014/214 – 2015/213 sayılı kararı onayan Daire’nin 02/05/2017 gün ve 2015/15571-2017/2526 sayılı kararı aleyhinde davacı vekili tarafından karar düzeltilmesi isteğinde bulunulmuş ve karar düzeltme dilekçesinin süresi içinde verildiği de anlaşılmış olmakla, dosya için düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra gereği konuşulup düşünüldü:
İÇİNDEKİLER
Davacının İddia ve Görüşleri
Davacı vekili, müvekkilinin, 2012/84424 no’lu, “AKILLI POS TAKİP” ibareli markanın 09, 35, 38, 42. sınıflarda yer emtialar bakımından tescili için yaptığı başvurunun 556 sayılı KHK’nin 7/1-a-c-d madde ve bentleri uyarınca reddedildiğini oysa, anılan markanın tescili için herhangi bir engel olmadığı gibi, aynı KHK’nın 7/son maddesi anlamında da ayırt edici nitelik kazandığını ileri sürerek, TPMK YDİK’in 2014-M-4844 sayılı kararlarının iptalini talep ve dava etmiştir.
Davalının İddia ve Görüşleri
Davalı vekili davanın reddini istemiştir.
Yerel Mahkeme Kararı
Mahkemece, iddia, savunma ve tüm dosya kapsamına göre davanın reddine dair verilen karar davacı vekilinin temyizi üzerine Dairemizce onanmıştır.
Davacı vekili bu kez karar düzeltme talebinde bulunmuştur.
Yargıtay Kararı
Dosyadaki yazılara, mahkeme kararında belirtilip Yargıtay ilamında benimsenen gerektirici sebeplere göre, davacı vekilinin HUMK 440. maddesinde sayılan hallerden hiçbirisini ihtiva etmeyen karar düzeltme isteğinin reddi gerekir.
SONUÇ:
Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin karar düzeltme isteğinin HUMK 442. maddesi gereğince REDDİNE, aşağıda yazılı bakiye 27,10 TL karar düzeltme harcının ve 3506 sayılı Yasa ile değiştirilen HUMK 442/3. maddesi hükmü uyarınca takdiren 389,49 TL para cezasının karar düzeltilmesini isteyenden alınarak Hazine’ye gelir kaydedilmesine, 08/05/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
Kaynak; Yargıtay
