“İçtihat Metni”
MAHKEMESİ : MANİSA 1. ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
TARİHİ : 25/12/2012
NUMARASI : 2011/488-2012/491
Taraflar arasında görülen davada Manisa 1. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce bozmaya uyularak verilen 25/12/2012 tarih ve 2011/488-2012/491 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi taraf vekilleri tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava, 6100 Sayılı Kanun’un geçici 3/2. maddesi delaletiyle uygulanması gereken HUMK’nın 3156 sayılı Kanun ile değişik 438/1 maddesi hükmü gereğince miktar veya değer söz konusu olmaksızın duruşmalı olarak incelenmesi gereken dava ve işlerin dışında bulunduğundan duruşma isteğinin reddiyle incelemenin dosya üzerinde yapılmasına karar verildikten sonra dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
İÇİNDEKİLER
Davacının İddia ve Görüşleri
Davacı vekili, 22,5×9,00 tubeless hafifletilmiş jant konulu bir buluş için 15/11/2005 tarihinde 2005/04526 başvuru numarası ile Türk Patent Enstitüsü nezdinde faydalı model başvurusunda bulunduğunu, müvekkil şirketin ise söz konusu faydalı model başvurusunun 551 sayılı Patent Haklarının Korunması Hakkında Kanun Hükmünde Kararname’ye aykırılık teşkil etmesi nedeniyle 18/5/2006 tarihli dilekçe ile Türk Patent Enstitüsü nezdinde 3. kişi olarak itiraz ettiğini ancak TPE’nin 17/8/2006 tarihinde ilgili başvuruya ilişkin faydalı model belgesi verdiğini ileri sürerek davalı şirketin 22.5×9,00 tubeless hafifletilmiş jant üretimine ilişkin TR 2005 04526 U numaralı faydalı model belgesinin hükümsüzlüğüne karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalının İddia ve Görüşleri
Davalı vekili, davanın reddini istemiştir.
Yerel Mahkeme Kararı
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve uyulan Dairemiz bozma ilamına göre; l, 2, 3, 7, 11 ve 13 nolu istemlerin yenilik özelliklerine sahip olmadığı 4, 5, 6, 9 nolu istemlerin usul ve yöntem olması sebebiyle faydalı model ile korunamayacak istemler olduğu, 8 nolu istemin ise yeterince açık olmaması sebebiyle koruma altına alınamayacağından bu istemler yönünden faydalı model belgesinin hükümsüz kılınmasına 551 sayılı KHK’nin 5 ve 7 maddeleri dikkate alınarak faydalı model belgesindeki 10 ve 12 nolu istemlerin yenilik özelliklerini taşıdığı ve hükümsüz kılınamayacağı gerekçesiyle davalıya ait TR 2005 04526 (U başvurulu) Y sayılı faydalı model belgesinin 1, 2, 3, 7, 11, 13 nolu istemlerin yenilik özelliğine sahip olmaması nedeniyle, 4, 5, 6, 9 nolu istemlerin usul içermesi sebebiyle, 8 nolu istemin açık olmaması nedeniyle hükümsüz kılınmasına, 10 ve 12 istemler yönünden hükümsüz kılınması talebinin reddine karar verilmiştir.
Kararı taraf vekilleri temyiz etmiştir.
Yargıtay Kararı
1- Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm, davalı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan ve yerinde görülmeyen diğer temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2- Dava mahkemece kısmen kabul kısmen reddedilmiştir. Ancak hüküm fıkrasının “2” ve “3” numaralı bentlerinde yargılama giderlerinin tümünden davalı sorumlu tutulmuştur. Karar tarihinde yürürlükte bulunan 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanununun 326/2. maddesi “ Davada iki taraftan her biri kısmen haklı çıkarsa, mahkeme, yargılama giderlerini tarafların haklılık oranına göre paylaştırır.” hükmündedir. Buna göre, davacının kısmen haklı çıkmasına rağmen yargılama giderlerinin tümünden sadece davalı tarafın sorumlu tutulması doğru görülmeyip, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ:
(1) nolu bentte açıklanan nedenlerle davacı vekilinin tüm, davalı vekilinin sair temyiz itirazlarının reddine, (2) nolu bentte açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün davalı yararına BOZULMASINA, aşağıda yazılı bakiye 0,90 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 19.03.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
Kaynak ; Yargıtay
